Aaajab

Aaajab dastanieh .. Man vaghaan delam misoozeh ke mardom dastan e mazhab va eteghad va eina ro ba oon che ke dare too oon keshvar e gol va bolbol migzareh ghatti mikonan ....dirooz vaghti e-mail e behzad ro didam ke bei rahmaneh be hame chi va hame kas takhteh be esm e ein ke eslam chenin va chenan ...delam gereft .. be nazar e man ageh ma einghad ahmagh bashim ke bezarim az ye chizi ke mitoone khoob bashe , bezarim estefadeh konan ke sar e ma ro shireh bemalan dalil beshe ke oon chiz e badi bashe .. that's me ... man dastan e emam Hoseein hanooz ashkam ro dar maiareh va behesh ehteram mizaram ke kari ro kard ke behesh eteghad dasht .. dorsot , ghalt ya har cho ... kheili az ma az jomleh khodam , faghat zer mizanim .. ye oomr ro sar e zer zadan migzaroonim va bas ...

High Tension

High Tension…

It’s a horror movie with all the blood and brutal killings but has a fresh breeze into the horror cinema because of the way it establishes the story and also the wonderful twist in the movie esp. how the twist is revealed.

Now I want to see what I liked in this movie as a horror movie:

During the scores at the beginning, there are images of a creature... may be a girl that has been beaten and is bruised and also is murmuring that nothing comes between us any more… The focus is on two pairs of feet clasped on top of each other and swinging…

The movie begins with one of the girls running in the forest as a victim of a brutal attack on her trying to seek refuge…It builds suspense … makes you think that yeah this is the poor girl that is being chased and she jumps into the road for help.

A car pulls over and she screams at the window that she needs help.

It has all been nothing but a dream as the girl: Maries waked up at the back sit of the car from this nightmarish dream.

The story begins very happy and normal. Alex and Marie driving together. Marie drives and Alex offers to help. It states that they are college girls going home to take a vacation from partying and rather concentrate on studying. They have cool music on the way that establishes a cool, happy tone.

There is a shot at an old, rusty truck with a crazy looking man that is doing something to a head of a woman and then throws it out of the window. The head falls on the ground and we see that it’s the cut head of a woman. This shot establishes that there is something scary going on.

Now Marie drives, they stop on the way and Alex vanishes into a corn field in the night, Marie looks for her and boom here is the moment tat with every turn of each leaf you feel boom that is the moment … yeah that man in the truck is going to grab her … it give you the chill but doesn’t turn the chill to cheese so basically it turns as a joke hat Alex was playing on Marie

They arrive at Alex Parents’ house. We don’t get to know them much but just we know that she has a dear younger brother and parents. Marie is kind of strange in her encounter with parents.

They have a chat about Alex former bf and we can see that Marie is kind of getting upset. She leaves home for a cigarette and while sitting on the s wing at night, she sees the naked body of Alex, taking a shower. May be that is the ignite . As she comes in , goes to her room and with her jeans lies on bed with her head phones and starts masturbating as soon as she reaches the orgasm….
The truck arrives; the crappy truck at night, the driver knocks. Father open the door and is killed brutally is the worst sense of manner so is Hendrix, the cute dog. The killer has a blade and is not shy in using it on any parts of the body of the victims.

Marie is afraid 2 death. She arranges her bed as if no one has slept on it and dries the sink of the bathroom. Tries to use phone but there is no phone plug. You really can get into the fear of Marie as she is about to be killed by this guy and that is no joke. The guy comes in , checks everything, very cleverly even the bed springs to make sure that no one has slept on it. Finally he leaves and Marie sends out a sigh of relief…

The murderer kills the mum while Maries sees all as she hides inside the closet at the parent’s bedroom .. Alex has her mouth shot and her hands all in chains handcuffed to her feet. Marie tries to calm her and you are all the time on the verge of the chair thinking … You, shit head why do u speak so loud? The truck man is going to kill u next.

The little boy cries and we see the truck man chases him and kills him with a shut gun.

He comes back grabs Alex and puts her in the back of his dirty truck full of blood stains , gets her pic out of the album and drives away … Alex is trapped in the truck but tries opening the door with knife and finally succeeds as he pulls over to the gas station …

Alex goes in and the gas station man gets killed by the clever truck man … now , Marie follows her and the battle between Marie and the man and all this time you believe that it is just an ordinary horror movie but…

As soon as she’s done with killing him, the DA shows us the tape at gas station that it’s Marie that killed the gas station man and it all goes on that the brutal killer of Alex family was no one but Marie because of her lesbian love … darn clever?!

Wedensday... Oct 12th

Today was wed. Oct. 12th ...

I am wondering if in my life I will forget his date 10/12/2005

It started as a lucky day... I was wearing my Jane Mansfield type dress but left my dead cell phone at home...While driving I thought why did I leave it? Shall I go back and get it?

No was the easy answer.

I took the road to drive along the Pacific Coast ... That's the least amount of pleasure I can give myself each day ...

I passed by the cafe at the intersection ... the smell of fresh coffe burnt my nostrils and the sight of the young man behind his laptop, drinking leisurely his cup and gazing at the monitor was such a familiar yet desirable scene that sent me off to the heaven of day dreaming ...

The road soon brought me back to reality

Arrived at work just to find a note at my desk that I will present to VP of my group in less than 15 minutes ...

Good thing I felt ready but I had to run on my heels to get the color copy of my chef d'heuvres

It was awesome ... I made sense ..He agreed ... I smiled ... They smiled bigger and the room was full of cheesy tye nods of supportet mikonim khar jooon!!!!

And khar joon went back 2 her desk ...

The day went on ... it was nice ... not eventful but nice...

Till I decided to call Brandon and follow up on my last and biggest hope to draw the line of END to my long, unfinished affair with USCIS...

It was then that the world collapsed...
Wait a minutes ... I guess it was me who collapsed
Or better to say something in me
And let me be straight ... it was my heart ... Are babam jaan ghalbam bood ke talapi az oon bala oftad va oon paeen vasat e zamin pakhs shod raft pei e karesh

Very easily and straightforward , Brandon tells me that the FOIPA reply from FBI that states I am not a criminal does not work 2 finish my divorce file from INS...

Something is wrong ...so wrong ... don't know why ... I am just thinking God .. why all these happen 2 me or at least I feel that way...

My life is in a direction totally the opposite of what I had always thought to be exciting and I can't see why ... or even what can I change....Eversince my feet touched the doorstep of US Embassy in Turkey in 1999 , I got cursed ... the curse of immigration fear and anxiety and it's with me...chasing me nonestop

Then I decided to go and see turtles can fly ( Lak posht ha ham parvaz mikonand)

At the Iran-Turkey boarder , there are Kurds living..Kurds of Iran...the Kurds

Some points from Done Deal

NewLineCinema
Tapestry Films
David Kramer of UTA is an agent that has made sales for two comedy writers.

Universal Pictures will pay seven figures for Joss Whedon's "Goner." The fantasy thriller is about a young woman's journey, which involves a lot of horror and heroics. Mary Parent and Scott Stuber will produce. Whedon will also direct. He was repped on the deal by Chris Harbert of CAA and attorney Sam Fischer of Ziffren, Brittenham, Branca, Fischer, Gilbert-Lurie, Stiffelman & Cook.

David Auburn will write "St. George and the Dragon" for high six against low seven figures. Auburn was repped by William Craver of Paradigm.

J.R. Moehringer' memoir "The Tender Bar" sold to Scott Rudin Productions for a high six figures against seven figures. The drama focuses on a boy, growing up not knowing his father, who finds surrogates by haunting the Manhasset pub where his uncle is the bartender. The boy goes on to become a copyboy at the New York Times and to eventually winning a Pulitzer prize for feature writing at the L.A. Times.

Title: Love and Other Dilemmas
Logline: A feisty woman is determined to have her perfect wedding day and come hell or high-water nothing is going to stop her regardless of the fact that she's nine-months pregnant, gets robbed, is kidnapped and is led to think her fiancé is dead... and then, there's her grandmother's curse.
Writer: Deborah Peraya
Agent: Linda Saint of The Saint Agency
Buyer: The Goodman Company
Price: n/a
Genre: Dark Comedy
Logged: 10/3/05
More: Option. The Goodman Company's Ilyssa Goodman and Clarity Films' Clare Hodge & Alex Raffe will produce. Larry Di Stefano will direct.

Title: Eleven Minutes
Log line: Centers on the sexual awakening of a Brazilian woman as she heads to Geneva with visions of being a dancer. By the time she returns home, she is hardened and cynical after a stint as a high-priced call girl.
Writer: Paulo Coelho (author)
Agent: n/a
Buyer: New Line Cinema
Price: n/a
Genre: Drama
Logged: 9/21/05
More: Novel. Hollywood Gang Productions’ Gianni Nunnari, Nathalie Peter-Contesse and Craig J. Flores will produce. Hollywood Gang will distribute the film in Latin America.

http://www.lionsgatefilms.com/index_flash.php
ARTISAN ENTERTAINMENT
2700 Colorado Avenue, 2nd Floor
Santa Monica, CA 90404 U.S.A
310-449-9200
Fax: 310-255-3840
www.artisanent.com

http://www.trihughes.com/custom.html

Immigration Cinema

سخنرانی ، سینمای تبعید/ سینمای مهاجر
سینمای در تبعید چگونه سینمایی است ؟
آیا تبعید فقط یک پدیده سیاسی و جغرافیایی است؟
موقعیت تبعید برای آفرینش یک اثر سینمایی چگونه موقعیتی است؟
تبعید و چگونه گی تاثیرآن بر ذهن وزیباشناسی بیان هنری سینماگر؟

شورش کلانتری، یک سینماگر تبعیدی از کانادا است. پایان نامه دکترا ی او تحقیقی در باره مقوله فیلمسازی درموقعیت تبعید و مهاجرت است. به دعوت جشنواره شورش کلانتری در یک سخنرانی و بحث و گفتگو ، به پدیده سینمای درتبعید و مهاجرت ازوایای مختلف خواهد پرداخت.

دعوت به همکاری
کمیته برگزار کننده جشنواره از سینماگران دعوت به شرکت دادن آثارشان در جشنواره می کند. همچنین کمیته برگزار کننده از پیشنهادها و نظریات تکمیلی دوستان علاقمند به جشنواره درراستای پر بار شدن برنامه ها ی آن استقبال می کند. لطفا پیشنهاد ها و نفطه نظرهای خود را یا از طریق پست الکترونیکی و یا آدرس پستی به دفاتر جشنواره ارسال نمائید.
پیشاپیش از همکاری شما سپاسگزاریم
کمیته برگزار کننده جشنواره

Exile Film Festival - Main Office
P.O. BOX 8003
42108 V. Frölunda
Sweden
TEL/FAX : + 46 (0) 31 14 54 47
Mail : info@exilefilmfestival.com


Exile Film Festival - French Office
Farrokh CHOUBAK
74 rue Escudier
92100 Boulogne Billancourt
France
Tél. : + 33 (0) 1 46 05 33 39
+ 33 (0) 6 32 35 59 82
Mail : farrokhch@yahoo.fr



Exile Film Festival, Canada Office
Shoresh Kalantari
3444 Rue St – Denis
Montreal H2X3L3QC
CANADA
Tel: +1 (0) 514 849 2705
Mail: shoreshmk@yahoo.ca

Exile Film Festival, USA Office
Hassan Mahini
901 North Greensboro St. Apt. E
Garrboro,NC 27510,
USA

Diaspora FilmFest

EventInfo.ca - Canadian events calendar, nightlife and entertainment guide, and event listings

From the Turkish Diaspora:

En Garde by Ayse Polat. The heartbreaking account of a friendship between a teenage German girl and a Kurdish girl from Turkey. Friday, October 21, at 7 p.m. and Saturday, October 22, at 9 p.m. Both at Goethe-Institut.
Kebab Connection by Anno Saul. In this comedy of two Berlin restaurants the young nephew of a Turkish restaurant owner “collaborates with the enemy” to make a commercial for his Greek neighbour. Friday, October 21, at 9 p.m. and Saturday, October 22, at 6 p.m. Both at Goethe-Institut.
Otomo by Frieder Schlaich. The true story of Otomo, a black man seeking work and asylum in the German city of Stuttgart. However, all he finds is racism, police trouble and his final destiny. Saturday, October 22, at 4:30 p.m. and Monday, October 24, at 9 p.m. Both at Goethe-Institut.

From the Iranian and Afghan Diaspora:

645 Wellington by Kaveh Nabatian. The story of a group of immigrants who must leave their residence because the building may collapse. Free screening. Tuesday, October 25, at 6:30 p.m., followed by a panel discussion. Innis Town Hall.
Earth and Ashes by Atiq Rahimi. Rahimi’s debut film is based on his bestselling novel about an old man journeying across Afghanistan with his grandson, whose mother was killed in the bombing of their village. Sunday, October 23, at 6:30 p.m. Innis Town Hall. Color of Love by Maryam Keshavarz. This new documentary follows teenagers at a religious ceremony in Shiraz and documents their ways of expressing their attraction towards the opposite sex. Saturday, October 29, at 6 p.m. Innis Town Hall.
Color of Night by Oscar®-nominated filmmaker Shoresh Kalantari. Color of Night is based on a true story about a Canadian-Afghan man who marries a girl from his hometown but learns, when they return to Canada, that she is in love with another. Free screening. Tuesday, October 25, at 6:30 p.m. Followed by a panel discussion. Innis Town Hall.
Popular Music by Reza Bagher. Another box office success, Popular Music is based on a best-selling Swedish novel. From the viewpoint of an immigrant filmmaker, this is a 1960s coming-of-age tale about two teenagers in a remote city. Sunday, October 30, at 6:30. Innis Town Hall.
Taboos by Mitra Farahani. A daring documentary about sex and sexuality in Iran, Taboos is the first film with nudity and sexuality made in Iran since the Islamic revolution. Saturday, October 29, at 7:45 p.m. Innis Town Hall.

From the Arab Diaspora:

100% Arabica by Mahmoud Zemmouri. This musical, with Khaled in the main role, deals with the confrontation of Islamic fundamentalism and young Muslims in a suburb of Paris. Friday, October 28, at 9 p.m. Innis Town Hall.
Exiles by Tony Gatlif. The winner of the 2004 Best Direction prize at Cannes, Gatlif tells the tale of a French-Arab couple who embark on a musical journey to rediscover their roots in Algeria. Sunday, October 23, at 9 p.m. Innis Town Hall
Kopps by Josef Fares. This Swedish/Lebanese filmmaker returns with another hilarious comedy about a small town police station that is about to be closed because of a lack of crime. Sunday, October 30, at 4:30 p.m. Innis Town Hall
L’esquive by Abdellatif Kechiche. Winner of four 2004 César Awards (Film, Director, Screenplay, Actress), L’esquive tells the tale of Kerimo, age 15, who falls in love with a classmate and bribes his way into a play in which his love is the lead. Festival opening, Thursday, October 20, at 7 p.m. Innis Town Hall.
Nabila by Hakan Berthas. Nabila is a Muslim girl, a rapper, and an antiracist activist. In a society dominated by white men, this Muslim woman has a long way to go to reach success. Tuesday, October 25, at 9 p.m. Innis Town Hall.
Shouf Shouf Habibi by Albert ter Heerdt. This light comedy is about a Moroccan family in Amsterdam. The daughter of the family wants to become a fashion designer but her parents have a totally different idea. Wednesday, October 26, at 7 p.m. Innis Town Hall.
Littoral by Wajdi Mouawad. When a Lebanese man is found dead, covered with snow, his Canadian son, Wahab resolves to bury the body in the town of his father's birth. But it is not the idyllic village he envisioned. Thursday, October 27, at 9 p.m. Innis Town Hall.

From the Israeli Diaspora:

Kedma by Amos Gitai. Kedma is about the immigration of European Jews in the early days of the state of Israel. Saturday, October 29, at 9:15 p.m. Innis Town Hall.
Promised Land by Amos Gitai. A tale about the trafficking of women to Israel for prostitution, as told by this famous Israeli filmmaker known for his defined style and social viewpoints. Thursday, October 20, at 9 p.m. Innis Town Hall.

From the African Diaspora:

Four Women by Baker Karim. This beautiful movie follows four women who struggle with their angst over their trust and lust within their relationships, both with each other and with the men in their lives. Sunday, October 23, at 4:30 p.m. Innis Town Hall.
Otomo by Frieder Schlaich. See “From the Turkish Diaspora”.

From Caribbean Diaspora:

How to Conquer America in One Night by Dany Laferrière. After being separated for 20 years, two Haitian friends are reunited in Montreal. While dining the buddies take stock of their lives and dreams. Wednesday, October 26, at 9 p.m. Innis Town Hall.
Scent of Young Women by John L'Ecuyer. Festival’s closing. Sunday, October 30, at 9 p.m. Innis Town Hall.

From Pakistani Diaspora:

Yasmin by Kenny Glenaan. Having rebelled against her Pakistani upbringing, Yasmin had grown adept at juggling her Westernized working and social life with her traditional culture at home — until the attacks of 9/11. Thursday, October 27 at 7 p.m. Innis Town Hall.

Canadian Productions:

645 Wellington by Kaveh Nabatian. See “From the Iranian and Afghan Diaspora”.
Adaan by Ruba Nadda. Free screening. Tuesday, October 25, at 6:30 p.m. Followed by a panel discussion. Innis Town Hall.
How to Conquer America in One Night by Dany Laferrière. See “From Caribbean Diaspora”.
Littoral by Wajdi Mouawad. See “From Arab Diaspora”.
The Scent of Young Women by John L'Ecuyer. See “From Caribbean Diaspora”.

French Productions:

100% Arabica by Mahmoud Zemmouri. See “From the Arab Diaspora”.
Earth and Ashes by Atiq Rahimi. See “From the Iranian and Afghan Diaspora”.
Exiles by Tony Gatlif. See “From the Arab Diaspora”.
Kedma by Amos Gitai. See “From the Israeli Diaspora”.
L’esquive by Abdellatif Kechiche. See “From the Arab Diaspora”.
Promised Land by Amos Gitai. “From the Israeli Diaspora”.
Taboos by Mitra Farahani. See “From the Iranian and Afghan Diaspora”.

Swedish Productions:

Four Women by Baker Karim. See “From African Diaspora”.
Kopps by Josef Fares. See “From the Arab Diaspora”.
Nabila by Hakan Berthas. See “From the Arab Diaspora”.
Popular Music by Reza Bagher. See “From the Iranian and Afghan Diaspora”.

German Productions:

En Garde by Ayse Polat. See “From the Turkish Diaspora”.
Kebab Connection by Anno Saul. See “From the Turkish Diaspora”.
Otomo by Frieder Schlaich. . See “African Diaspora”.

UK Production:

Yasmin by Kenny Glenaan. See “From Pakistani Diaspora”.

The Diaspora Film Festival is an annual art forum dedicated to the celebration of films and videos made by artists living and working outside their countries of origin. These films explore such themes as immigration and social, ethnic and cultural diversity. The Diaspora Film Festival showcases works in all genres which push traditional boundaries in storytelling methods and which inform, provoke and inspire audiences. Visit www.diasporafilmfest.org for updates and more information.

Dastan e Dokhtran e Afghani

ژيلا بني‌يعقوب
نقل از سایت روز

آمار دقيقي از زنان ايراني كه با همسران افغاني خود در هرات زندگي مي‌كنند وجود ندارد. مسولان كنسولگري ايران در هرات تاكنون توانسته‌اند بيش از ۳۰۰ نفر از اين زنان را شناسايي كنند، اما مي‌گويند كه تعدادشان خيلي بيشتر از اين هاست.

بسياري از اين زنان به اجبار پدران‌شان به همسري مردان افغاني در آمده‌اند. بعضي از اين پدران به خاطر فقر شديد در واقع دختران ‌شان را در مقابل مبلغ ناچيزي به مردان افغاني فروخته‌اند. بعضي از اين دختران متعلق به خانواده‌هاي پر جمعيت هستند و پدران‌شان به خاطر مشكلات اقتصادي و تنها با انگيزه كم كردن نانخورهاي خانواده، آنها را به مردان افغاني شوهر داده‌اند.

البته از نظر دورنماند كه در ميان اين زنان كساني نيز هستند،كه با عشق و علاقه فراوان و علي رغم ميل خانواده با اين مردان ازدواج كرده و به هرات آمده‌اند .

زنان ايراني در هرات در شرايط كاملا نا مناسب زندگي، و با فقر ومشكلات شديد اقتصادي دست و پنجه نرم مي‌كنند. اغلب آنها هيچ اطلاعي از حقوق خود ندارند، و در صورت مراجعه به دادگاه‌هاي هرات نيز مورد حمايت‌هاي قانوني قرار نمي‌گيرند.

در سفري كه اواخر زمستان سال گذشته به هرات داشتم، با بسياري از اين زنان ايراني ساعت ها به گفتگو نشستم و زندگي شان را از نزديك ديدم، حاصل اين ديده ها و شنيده ها را مي‌خوانيد:

الهه بريده بريده حرف مي زند، انگار كه سعي مي كند، جلوي تركيدن بغضش را بگيرد كه مكث هايش اينقدر طولاني است: "عشق فقط مي تواند يك ماه تو را اينجا نگه دارد، خيلي كه عاشق باشي، شايد يك سال دوام بياوري. اما من سه سال است كه آمده ام هرات. مي فهمي چه مي گويم! سه سال! انگار كه صد سال گذشته است اين سه سال بر من. طاقتم تمام شده است و نمي خواهم حتي يك روز ديگر اينجا بمانم..."

برقع آبي رنگش را جوري روي سرش جابه جا مي كند كه مي تواني گردي صورتش راببيني. چهره گندمگون و رنگ پريده اش در ميان سرمه‌اي تند مقنعه اش، غمگين تر به نظر مي رسد. قطره هاي درشت اشك تند تند روي صورتش مي دود. هق هق گريه نمي گذارد كلماتش را به خوبي بشنوي. همين كه مي خواهم آرام اش كنم و بگويم گريه نكن، پشيمان مي شوم، حرفم را مي خورم، به جايش مي گويم: "الهه جان من سه سال است كه با كسي درد دل نكرده ام. سه سال است كه با مادرم حتي تلفني هم حرف نزده ام...."
و دوباره صدايش توي هق هق گريه گم مي شود.

يک نمونه:الهه

الهه، دختر اهل خراسان فقط ۱۶سال داشت كه سه سال پيش در شهرستان مشهد عاشق يك پسر هفده ساله افغاني شد. پدر و مادرش هر دو با ازدواج آنها مخالف بودند. اما الهه عاشق در دل به حرف هاي پدر كه مي گفت " دخترم، تاب زندگي در افغانستان رانمي آوري "، مي خنديد.

همين كه ازدواج كرديم، خانواده ام با ما قطع رابطه كردند، و من هم بي آن كه به آنها خبر بدهم، همراه همسرم و خانواده اش به هرات آمدم. فقط شش ماه اول از زندگي ام رضايت داشتم، آنقدر عاشق بودم كه فلاكت زندگي ام را در افغانستان نمي ديدم.

به قول خودش شش ماه اول كه تمام شد، تازه فهميد كه نه آب آشاميدني سالم دارند، نه برق، نه بهداشت و نه حتي غذاي كافي براي خوردن. الهه مدت هاست كه تصميم گرفته به ايران باز گردد، به قول خودش بدون شوهر و يا با شوهر هرجور شده باز مي گردد. پاسپورت ندارد و چون بي خبر از خانواده از ايران خارج شده، حتي نتوانسته شناسنامه اش را از خانه پدري بردارد. چند بار به كنسولگري ايران در هرات رفته است و هربار در آن جا به او گفته اند: "شناسنامه هم كه نداري! حالا ما چطور مي توانيم به تو پاسپورت و يا حتي برگه عبور بدهيم."

آنها به او پيشنهاد دادند كه به خانواده اش در مشهد تلفن بزند تا لااقل مداركش همچون فتوكپي شناسنامه اش را براي آنها فاكس كنند تا بر اساس آن به او برگه عبور بدهند. الهه انگار وحشت دارد از تلفن زدن به خانواده اش كه مي گويد: " بعد از سه سال كه بي خبر آنها را گذاشتم و آمدم اينجا، با چه رويي به مادر بيچاره ام تلفن بزنم. خدايا! در اين سه سال بر مادرم چه رفته است." دلهره در صدايش موج مي زند:" اصلاً من از كجا بدانم كه مادرم الان در چه وضعي است؟ سالم است يا خداي نا كرده..." و لبش را مي گزد و دوباره گريه امانش را مي برد.

مي گويم: الهه! من به جاي تو بودم حتماً زنگ مي زدم. هم صداي مادر را مي شنوي و هم شايد مشكلت را حل كنند. برقع آبي را دوباره روي سرش جابه جا مي كند و مستقيم توي چشمهايم نگاه مي كند.

نمونه دوم:شعله

محله جبرئيل هم مثل بيشتر خيابان هاي هرات آسفالت نيست. برف و باران اين چند روزه، نابساماني خيابان ها و كوچه را بيشتر و رفت و آمد را دشوارتر از پيش كرده است.
من به دنبال منزل" شعله ضروري" مي گردم. زني از اهالي شهر ري كه با همسر افغاني اش بيش از هفت سال است كه در هرات زندگي مي كند. راستي كه چه سخت است پيدا كردن يك نشاني در اين شهر. اصلاً اگر چيزي به نام نشاني در اين شهر وجود داشته باشد. خيابان ها و كوچه ها در اينجا نامي ندارند؛ همچنان كه خانه ها شماره‌اي.

آنچه به عنوان آدرس به من گفته اند، همين است: محله جبرئيل، پشت حمام. راه كه افتادم، تصور مي كردم، پشت حمام فقط يك خانه چسبيده به آن وجود دارد كه شعله با خانواده اش در آن زندگي مي كند. اما حالا مي بينم پشت حمام يعني دهها كوچه باريك و تو در تو با صدها خانه و من بايد در يكي از اين كوچه ها شعله را پيدا كنم، چاره اي نيست. در اين شهر هر كس كه مي خواهد آدرس خانه اي را پيدا كند، بايد مشخصات ساكن آن خانه را بدهد.

و براي پيدا كردن شعله از ده ها نفريك سئوال مشترك مي پرسم: " مي بخشيد، شما مي توانيد به من بگوئيد شعله ‌خانم در كدام يكي از اين كوچه ها زندگي مي كند، با تعجب كه نگاه مي كنند. مي گويم" همان خانم ايراني كه شوهر و چهار بچه دارد." كوچه را كه پيدا مي كنم، نوبت پرسش بعدي است: " شعله خانم در كدام يكي از اين خانه هاست؟"

خوبي محله هاي هرات اين است كه تقريباً همه يكديگر را مي شناسند و همين باعث مي شود كه بالاخره خودم را به خانه شعله برسانم. سوز سرما دست هايم را آنچنان بي حس كرده كه به زحمت مي توانم بندهاي كفشم را باز كنم. وارد اتاق كه مي شوم، پاهايم يكهو خيس مي شوند، روي پاشنه پاهايم مي ايستم و به سقف نگاه مي كنم:" شعله خانم! سقف اتاقتان چكه مي كند؟" مي گويد: "چكه نه! زمين نم دارد، مثل ديوارها." مي گويم:"يعني انقدر نم دارد كه پاهايم را خيس كرد؟" سرش را كه به نشانه تائيد تكان مي دهد، روي زير انداز نازك اتاق دست مي كشم. موكت قرمز رنگ و نخ نما شده، آنقدر نم دارد كه به خيسي مي زند. دست هايم يكهو انگار يخ مي كنند. همانطور كه پاهايم يكهو سرد شده بودند و سرما انگار مثل يك موج به تمام تنم مي ريزد و تا استخوان هايم نفوذ مي كند. " شعله خانم! چقدر اين اتاق سرد است، چطور اين سرما را تحمل مي كنيد؟"

چراغ كوچكي را كه كمي آنسوتر است، به طرفم هل مي دهد و مي گويد: "خودتان را گرم كنيد." درهمان حال كه مي گويم منظورم اين نبود، خودم را به چراغ نزديك تر مي كنم و دست هايم را روي حرارتش مي گيرم. كمي كه گرم مي شوم مي گويم: منظورم اين بود كه چطور تحمل مي كنيد اين همه نمناكي و سرما را. با صداي گرفته اش مي گويد: تحمل نكنيم، چه كنيم؟ تازه همين چراغ كوچك را تا چند ماه پيش نداشتيم و كارمندان ايراني كه اينجا كار مي‌كنند ، براي‌مان آوردند."

شعله با لهجه مردم هرات افغانستان برايم حرف مي زند: "همسرم شاگرد مغازه قصابي پدرم بود. من راضي به ازدواج با او نبودم اما پدرم مجبورم كرد، مي گفت: اما آدم خوبي است. راست مي گفت اصلاً آدم بدي نيست و در اين هفت سال اذيتم نكرده. اما من مي خواستم در ايران زندگي كنم نه در هرات. هر جور كه فكر كنيد ايران هزار بار بهتر از افغانستان است. اينجا جاي زندگي نيست. روزها كه اصلاً برق نداريم. شب ها هم فقط دو سه ساعتي برق داريم، بين ساعت 7 تا 10 شب آب لوله كشي هم نداريم. با سطل از چاه توي حياط آب مي كشيم بالا. دكتر ها مي گويند آب چاه بهداشتي نيست، اما ما كه پول نداريم تا آب سالم از مغازه بخريم."

شوهر شعله با يك چرخ دستي در خيابان هاي هرات ميوه مي فروشد، درآمد كمي دارد، آنقدر كم كه يك سالي مي شد كه نه برنج خورده بودند و نه گوشت، تا اينكه گروهي از كارمندان ايراني در هرات در يكي ازاعياد مذهبي چند كيلو برنج، آرد، روغن و گوشت براي شان فرستادند. در آمدش انقدر كم است كه در همه هفت سالي كه به افغانستان آمده اند شعله فقط دوبار توانسته براي ديدار خانواده اش به شهرش ، ري، برود: "پدرم را سال ها نديده بودم كه مرد، وقتي هم مرد پول نداشتيم كه لااقل براي مراسم كفن و دفنش به ايران بروم. وقتي چند سال بعد، خبر بيماري مادرم را شنيدم، ترسيدم اين بار هم او را بي اينكه ببينم، از دست بدهم. مادرم از غم نديدن من مريض شده بود. براي گرفتن ويزا بايد چهل دلار به كنسولگري ايران مي دادم، اما پول كافي نداشتم. وقتي مشكلم را به آنها گفتم، قبول كردند ۲۰ دلار به من تخفيف بدهند."

" شعله! تو ايراني هستي و براي رفتن به كشور خودت كه به ويزا نياز نداري؟" مي خواهد پاسخم را بدهد كه سرفه نمي گذارد، پشت سرهم سرفه مي‌كند، سرفه هاي خشك كه مدام به سراغش مي آيد. چند دقيقه اي كه سرفه امانش مي دهد، مي گويد: "من خودم كه پاسپورت ندارم. عكسم داخل پاسپورت شوهرم است، يعني تابعيت افغاني دارم." اين بار مي پرسم" چرا شعله؟ چرا خودت پاسپورت نداري؟ آن هم پاسپورت ايراني ؟"
هاج و واج نگاهم مي كند و مي گويد:" شوهرم اين كار را كرد. مگر فرقي هم مي كند؟"

توي چشمهايش نگاه مي كنم، مي خواهم برايش بگويم كه خيلي فرق مي كند، مي خواهم بگويم اگر پاسپورت ايراني خودت را داشته باشي، هيچ فايده اي نداشته باشد، راحت تر مي تواني به كشور خودت سفر كني... اما وقتي مي گويد كه " شوهرم دلش مي خواهد عكسم توي پاسپورت خودش باشد و من نمي خواهم ناراحتش كنم." به جاي هر حرف ديگري مي گويم: "شعله جان ! چرا اينقدر سرفه مي كني؟" دوباره سرفه اي شديد می کند و بعد مي گويد:" مدتهاست كه مريضم، اما پول دكتر رفتن را ندارم." وقتي مي پرسم چرا نمي روي" كلينك ايراني‌ها" كه بيماران را به رايگان ويزيت مي كند، مي گويد كه" چند بار رفته ام، اما فقط ويزيت مجاني است، هر بار برايم دارو نوشتند و من پول نداشتم داروها را از داروخانه بگيرم، حالا ديگر به كلينيك ايراني ها هم نمي روم، چقدر نسخه بگيرم؟" راست مي گويد. نسخه اي كه به دارو تبديل نشود، چه دردي را از او دوا مي كند.

نمونه سوم: فوزيه

فوزيه پورعلي، زن ۳۵ ساله اهل مازندران را در مقابل كنسولگري جمهوري اسلامي ايران در هرات ديدم. چند ماه است تعدادي از زنان ايراني هر پنج شنبه به اينجا مي آيند تا كمك هايي را كه كنسولگري با كمك تعدادي از موسسه ها و تاجران ايراني مستقر در هرات گرد آورده ، دريافت كنند. كمك هايي از قبيل ۲۰ ليتر نفت، چند كيلو آرد و برنج و گاهي هم كمي گوشت.

برقع فوزيه كه كنار مي رود تن پوش كهنه اش را مي‌بینم كه آنقدر نازك است كه هيچ تناسبي با سرماي زمستان هرات ندارد و بعد چشمم به كفش هاي پاره اش مي افتد، كفش كه نه، چيزي مثل يك دمپايي پلاستيكي. انگشت پاهايش از سوز سرما سرخ شده. همانطور كه دست هايش را با گوشه برقع مي پوشاند تا از آن مانعي در برابر سرماي گزنده ساخته باشد، مي گويد: "رنگم را ببين، حالم را نپرس." به چهره رنگ پريده و خسته اش نگاه مي كنم كه خيلي بيشتر از ۳۵سال مي نماياند و بعد به دستهاي حنا بسته اش. كه لبخند تلخي مي زند و مي گويد: "بعضي وقت ها دست هايم را حنامي بندم، هيچ دلخوشي ندارم در اينجا جزهمين حنا... ۱۶ سال است كه در هرات زندگي مي كنم و در همه اين سال ها يك نفر هم به خانه ما ميهمان نشده. نامادري ام مرا مجبور به اين ازدواج كرد، چون مي خواست از دستم راحت شود. "

آهي مي كشد: " زندگي با نامادري كه آن همه اذيتم مي كرد، هزار بار بهتر بود از اين زندگي، هر چه زخم زبان مي‌زد لااقل شكمم سير بود. اما حالا چه بسيار شب ها كه من و چهار فرزندم سر گرسنه بر زمين مي گذاريم، چه بسيار روزها كه غذاي اصلي امان فقط نان است ونان، كاش لااقل نان تازه اي گيرمان مي آمد، نان خشك را توي چاي مي زنيم و به دندان مي كشيم.

كبرا زن ۳۱ ساله بابلي هم مي‌گويد:" پدرم كه مرد ، خانواده‌اش به زور مرا به يك مرد افغاني شوهر دادند و بعد از چند سال آمديم هرات ، در ايران كه بوديم يك چرخ دستي داشت و با آن سيب زميني مي‌فروخت . اينجا هم كه آمديم كارش همان بود تا اينكه فوت كرد و من و هفت بچه‌ام را بي سرپرست گذاشت ." دست‌هايش را جلوي صورتم مي‌گيرد :" ببين چقدر خشك است . با همين دست‌ها كه هميشه هم درد مي‌كند در خانه‌هاي مردم لباس مي‌شويم".

لحظه‌اي مكث مي‌كند و بعد مي‌گويد : خانم! ما هميشه صبحانه مي‌خوريم . هم صبح ، هم ظهر و هم شب . غذاي ما فقط شده نان خالي و چاي . نه بخاري داريم و نه نفت . پسرها هيزم جمع مي‌كنند ، توي منقل مي‌ريزيم و كمي گرم مي‌شويم . ميوه ما فقط هويج و شلغم است." اين را كه مي‌گويد ، فوزيه به ميان حرف‌هايش مي‌دود كه " خوش به حالتان كه وضعتان اينقدر خوب است ، ما سال هاست همان هويج و شلغم را هم نخورده ايم . ما بعضي از شبها همان نان خالي هم گيرمان نمي‌ايد و سر گرسنه بر زمين مي‌گذاريم چه برسد به هويج وشلغم ."

زهرا:نمونه ديگر

تازه رگبار تند باران تمام شده كه به محله" پل رگينه" هرات مي‌رسم . از اتومبيل كه پياده مي‌شوم ، يك جوان افغاني مدتي با تعجب نگاهم مي‌كند و بعد مي‌گويد : كجا مي‌خواهيد برويد، در گل فرو مي‌رويد و يك قدم هم نمي‌توانيد برداريد." مي‌گويم:" مهم نيست ، حداكثر اينكه خودمان گلي مي‌شويم و لباس‌هايمان كثيف ." مي‌گويد :" نه! فقط اين‌ها نيست ."

اين بار سراغ زهراي ۲۵ ساله ، زن ايراني و شوهر افغاني ۶۰ ساله‌اش را مي‌گيرم. نشاني پيچ در پيچ چند خيابان و كوچه را مي‌دهد و ما به راه مي افتيم . خيابان‌ها و كوچه‌هايي كه راه رفتن در آن اصلا ساده نيست . با هرقدم برداشتن مقدار زيادي گل و لاي به كفش‌هايم مي‌چسبد و در هر چند قدم هم به ميزانش افزوده مي‌شود.

... يكهو پاهايم به زمين مي‌چسبد و هر چه تلاش مي‌كنم نمي‌توانم پايم را از زمين بلند كنم . دستم را محكم روي ديوار يكي از خانه‌ها مي‌گذارم و با فشار زياد سعي مي‌كنم ، خودم را از اين وضع نجات دهم . اما نمي‌توانم. پاهايم بدجوري در ميان انبوه گل و لاي محبوس شده ... عاجزانه به اطراف نگاه مي‌كنم شايد كه كسي به كمكم بيايد. اما كسي حواسش به من نيست. دوباره از ديوار كمك مي‌گيرم و بالاخره يكي از پاهايم را به سختي از توي گل‌ها بيرون مي‌كشم .آنقدر گل به كفش‌هايم چسبيده كه چيزي از كفش‌هايم را نمي‌بينم. با هر مصيبتي آن يكي را هم بيرون مي‌كشم. پاهايم ديگر محبوس نيست ، اما با اين همه گل ولاي ، كفشهايم آنقدر سنگين شده كه به سختي مي‌توانم قدم بردارم. چند نفر آن جلوتر توي گل فرو رفته‌اند. صداي جوان افغاني توي مغزم مي‌پيچد كه" توي گل فرو مي‌رويد و نمي‌توانيد قدم از قدم برداريد." حالا معناي حرفش را مي‌فهمم . من هيچ وقت تصوري از باتلاق گل نداشتم و چه ساده‌دلانه با او گفتم كه مهم نيست . حداكثر لباس‌هايم گلي مي‌شود." به سختي گام بر مي‌دارم . يك دستم را به ديوار گرفته‌ام و پاهايم را با زور زياد و با چند كيلو گل با خودم مي كشانم .

در همين محله زهرا ، اهل تربت جام مشهد را ديدم ، يازده ساله بود كه پدرش او را به يك مرد ۴۷ ساله افغاني شوهر داد:" پدرم از بي پولي و فقر زياد بود كه اين بلا را بر سر من آورد ، مي‌خواست از نان خورهايش كم شود. من آنقدر كم سن وسال بودم كه اصلا نمي‌فهميدم شوهر يعني چه ؟ پدرم هم هيچ سوالي نپرسيد و من را به او داد. شوهرم هم در برابر ازدواج با من صد هزار تومان به پدرم داد. چند سال اول در همان تربت جام زندگي كرديم و الان ده سال است كه به هرات آمده‌ايم."

تربت جام كمي ان سوي مرز ايران است و فاصله زيادي با اين شهر ندارد. اما زهرا در تمام ده سال گذشته فقط يك بار توانسته به زادگاهش سفر و ديداري با خانواده اش تازه كند:" نه پول كرايه ماشين دارم و نه پول گرفتن ويزا براي بچه‌ها . من حتي پولي ندارم كه به مادر بيچاره‌ام تلفن بزنم . از آخرين باري كه با مادرم تلفني صحبت كرده‌ام چهار- پنج سال مي‌گذرد."

خانه كوچكشان عبارت از يك اتاق است ، با ديوارهايي كاه‌گلي . اتاقي كه در ورودي ندارد و يك نايلون سفيد كه با چند ميخ به ديوار كوبيده شده ، نقش در را بازي مي‌كند. روي نمد پاره پاره‌اي كه كف پوش اتاق است، جابجا مي‌شوم. سرما آنقدر غير قابل تحمل شده كه خودكار را به سختي توي انگشت هايم نگه داشته‌ام. چرا در اين خانه چيزي براي گرما بخشيدن وجود ندارد. نه يك بخاري و يا يك چراغ ؟ و نه حتي يك كرسي كوچك ذغالي؟

زهرا مي‌گويد:" تا چند روز پيش وسط اتاق كرسي گذاشته بوديم. اما ذغال تمام شد و پول نداشتيم كه دوباره ذغال بخريم . تازه‌گي‌ها كارمندان يك شركت ايراني يك چراغ والور كوچك به ما داده اند، اما نفت نداريم كه روشنش كنيم." مي گويم:" زهرا ! چطور اين سرما را طاقت مي‌آوريد؟ شب ها كه هوا سردتر مي‌شود، چه مي‌كنيد؟" مي گويد:" پتو مي‌اندازيم روي‌مان . هم شب و هم روز . پنج نفريم اما چهار تا پتو داريم . بيشتر شب‌ها تا صبح از سرما مي‌لرزيم و خوابمان نمي‌برد."

نوزاد چهار ماهه‌ زهرا گوشه اتاق افتاده و يكريز جيغ مي‌زند. به چهره رنگ پريده نوزادش كه نگاه مي‌كنم، مي‌گويد:" بيچاره از گرسنگي جيغ مي‌زند. خودم كه شير ندارم يه او بدهم . همان چند روز اول بعد از زايمان، شيرم خشك شد. چيزي نمي‌خوردم كه شير داشته باشم . پولي هم در بساط نداريم كه برايش شير خشك بخرم . فقط چاي و آب جوش به او مي‌دهم . طفلك جان ندارد، ببين چقدر لاغر و زرد است." بچه يك ريز از گرسنگي گريه مي‌كند . مادر با نگراني نگاهش مي‌كند . همينطور پدر شصت ساله‌اش كه خودش را دريك پتوي قهوه‌اي افغاني پيچانده.

وقتي از پيرمرد در باره شغلش مي‌پرسم ، همسر 25 ساله‌اش به جاي او جواب مي‌دهد: " چه شغلي ؟ در هرات براي جوان‌ها كار پيدا نمي‌شود، چه برسد براي پيرمردهايي مثل او . رنگش را ببينيد، از زور سرما حال ندارد از خانه بيرون برود. تمام پائيز و زمستان همينطور گوشه اتاق مي‌نشيند. بهار و تابستان بعضي وقت‌ها مي‌رود كارگري." صداي گريه نوزاد حالا ديگر قطع شده، آنقدر جيغ زد كه از رمق افتاد. نفس‌هايش تند و بلند است . سينه‌اش خس خس مي‌كند و بيمار و رنجور به نظر مي‌آيد. مي گويم: "زهرا ! بچه بيمار است. نه؟ هيچ وقت او را به پزشك نشان داده ‌اي؟" مي‌گويد:" بله . تازه‌گي‌ها بردمش كلينيك ايراني‌ها ... و با عجله از زير نمد نسخه‌اي را مي‌كشد بيرون و به دستم مي‌دهد :" اين هم دواهايش. اما پول نداشتم كه بخرم ."

مهری: نام مستعار

تعداد آنها كه عاشق شدند و به ميل خود با مردان افغاني ازدواج كردند، نسبت به آنها كه به اجبار پدران و به خاطر مشكلات اقتصادي به همسري اين مردان درآمدند، بسيار اندك است. يكي از اين دختران عاشق يك دانشجوي ۲۰ ساله اصفهاني است كه از من قول گرفت كه به جاي نام واقعي اش از نام مهري براي او در اين گزارش استفاده كنم. مهري همزمان با تحصيل در دانشگاه آزاد، در يك كارگاه توليدي لباس نيز كار مي كرد. صاحبان كارگاه دو برادر افغاني بودند. يكي از برادرها كه 28 سال داشت، خياطي را خيلي خوب به او آموخت.

خودش در اين باره مي گويد:" شش ماهه مرا تبديل به يك خياط حرفه اي كرد و خيلي زود تبديل به همكاراني خوب و با پشتكار براي هم شديم. در همين همكاري بود كه كم كم به هم علاقه مند شديم. بيش از هر چيز شيفته صداقتش شدم، صداقت خودش و خانواده اش. خانواده اي كه خيلي زود مرا براي پسرشان خواستگاري كردند." مهري با ترس زياد موضوع اين خواستگاري را با خانواده اش مطرح كرد: "برادر بزرگم همين كه اين موضوع را شنيد، يك قمه بزرگ برداشت و تهديد كرد كه هم مرا مي كشد و هم او را. برادر ديگرم هم چاقوي بزرگي از آشپزخانه برداشت و مي خواست مرا بكشد. پدرم چاقو و قمه برنداشت، اما با فريادي به من گفت كه اگر با يك افغاني ازدواج كنم براي هميشه طردم مي كند و هيچ وقت حاضر نخواهد شد حتي اسمم را بشنود. "

تهديدها موثر نيفتاد و عشق كار خودش را كرد و مهري پنهاني با محمد، جوان اهل هرات، پيمان زناشويي بست: "عقد شرعي كرديم و به افغانستان آمديم. به هرات كه رسيديم، به مادرم تلفن زدم و گفتم دنبالم نگرديد، من ازدواج كرده ام و حالا سر خانه و زندگي خودم هستم. هم زندگي ام خوب است، هم همسرم و خانواده اش." مادرش پشت تلفن به گريه افتاده بود كه: "مهري، تو رو به خدا برگرد ايران. بيشتر از اين لجبازي نكن."
مهري هم با گريه گفته بود:" اگر برگرديم ايران برادرهايم هم مرا مي كشند، هم محمد را."
مهري هنوز هم از اينكه با يك مرد افغاني ازدواج كرده، اصلاً پشيمان نيست. اما همه پشيماني اش از اين است كه به افغانستان آمده اند. به قول خودش از ترس جان شوهرش به اين مهاجرت تن داد:" شايد بهتر بود به جاي مهاجرت به افغانستان به يكي از شهرهاي دور افتاده ايران مي رفتيم. برادرهايم كه نمي توانستند وجب به وجب ايران را براي يافتن ما جستجو كنند. اما من خيلي ترسيده بودم و همين ترس هم من و همسرم را آواره كرد و هم خانواده اش را. آن بيچاره ها بيشتر از ۲۰ سال بود كه در ايران زندگي مي كردند، زندگي و در آمدشان هم بد نبود، اما حالا اينجا خيلي از روزها معطل يك تكه نان هستند. حالا ديگر به خانواده همسرم ويزاي ايران را نمي دهند، يعني به هيچ خانواده افغاني به اين راحتي ها ويزا نمي دهند. مسئولان كنسولگري ايران گفته اند تنها به همسرم آن هم بخاطر من كه ايراني ام، يك ويزاي شش ماهه مي دهند."

هوا رو به تاريكي مي رود و من به سختي مي توانم كاغذم و آنچه را رويش مي‌نويسم ، ببينم. خانه اي كه مهري با شوهر و ۱۱ نفر از اعضاي خانواده او در آن زندگي مي كنند، همچون بسياري از خانه هاي هرات، برق ندارد و تنها روشنايي اتاق، شعله هاي آبي يك چراغ گازي پيك نيكي است، چراغي كه براي خوراك پزي از آن استفاده مي‌كنند.

مادر شوهر مهري كه به سختي مي توانم چهره اش را ببينم، مي گويد: "نفت و يا كپسول اضافي گاز نداريم كه يك چراغ هم براي روشنايي استفاده كنيم. با شعله هاي چراغ مي سازيم. روي همين چراغ هم غذا مي پزيم، هم از گرمايش استفاده مي كنيم و هم از روشنايي اش."

با خودم مي گويم: عجب گرمايي هم! انگار پيرزن مي شنود كه با مهرباني مي گويد: مي دانم! اتاق خيلي سرد است، همه بچه ها سرما خورده اند. مهري هم سرماخورده، نمي بيني چقدر سرفه مي كند." رو به مهري مي گويم: "تو كه هم خودت خياط هستي و هم شوهرت، چرا اينجا، در هرات، مثل اصفهان، يك كارگاه توليدي لباس داير نمي كنيد؟"

مي گويد: " ما با همين رويا به هرات آمده ايم، شوهرم و برادرش هشت چرخ صنعتي داشتند كه به اينجا آورديم. با خودمان مي گفتيم خياطي مي كنيم و زندگي مان را مي گذرانيم. اما همه اش فقط يك خواب و خيال بود كه زود بر باد رفت. اينجا مردم پول ندارند كه غذاي كافي بخورند، چه برسد كه لباس هم بخرند. جسته و گريخته براي همسايه ها خياطي مي كنم اما پولي كه به عنوان مزد به من مي دهند، خيلي ناچيز است، حق هم دارند. وقتي مي بينم در چه فلاكتي زندگي مي كنند، چگونه پول بيشتري از آنها طلب كنم؟"

مهري و خانواده اش در اين هفت - هشت ماهي كه به هرات آمده اند، آنقدر دچار بي پولي هاي شديد شدند كه به ناچار چرخ خياطي هاي شان را يكي پس از ديگري فروختند و حالا از آن هشت چرخ فقط يكي مانده كه مهري گاهي با آن براي اين و آن لباس مي دوزد. مهري مي گويد: زندگي در هرات برايم غير قابل تحمل شده، اما هنوز هم مي ترسم به ايران برگردم، مي ترسم كه برادرهايم، محمد را بكشند.

ادامه داستان

يك هفته بعد دوباره الهه را جلوي كنسولگري ايران مي‌بينم. ذوق زده برگه عبورش را نشانم مي‌دهد و مي‌گويد: "بالاخره گرفتم، همين امروز" دوباره مثل روز اولي كه ديدمش، بغض مي كند و بريده بريده حرف مي زند:" از تلفن كنسولگري به مادرم در مشهد تلفن زدم، بعد از سه سال صدايش را مي شنيدم، اما از زور گريه نمي توانستم حرف بزنم. هم من گريه مي كردم و هم مادرم. يكي از كارمندان كنسولگري كه ديد هق هق گريه نمي گذارد حرف بزنم، گوشي را از دستم گرفت و از مادرم خواست كه مدارك مورد نياز را براي صدور برگه عبور براي آنها فاكس كند تا به من برگه عبور بدهند. مادرم هم خيلي زود مدارك را فرستاد."

مرد جواني كه در كنارش ايستاده، مي گويد: " الهه ! تو كه اين همه صبر كردي، چند روز ديگر هم صبر كن" مي گويد: "شوهرم است، من مي‌خواهم همين امروز به مشهد بازگردم، اما او موافق نيست." رو به شوهرش مي‌گويم: "چرا نمي گذاري همين امروز برود؟ نگاهي به سرتا پاي همسرش مي اندازد و مي‌گويد: "لباس ها و كفش هاي پاره اش را ببينيد، نمي خواهم خانواده اش بعد از چند سال با اين وضع ببينندش، اگر چند روز را هم تحمل كند، پولي قرض مي كنم و با يك لباس آبرو مندانه راهي اش مي كنم."

اول قرار است، الهه به ايران برود، بعد هم همسرش: " مسئولان كنسولگري به من قول داده اند به خاطر همسر ايراني ام به من كمك كنند تا زودتر به ايران بروم." دوباره رو به الهه مي گويد: "خواهش مي كنم سه - چهار روز ديگر هم صبر كن. " الهه كه پهناي صورتش را اشك پوشانده، مي گويد: "لباس نو را مي خواهم چكار؟ من خانه ام را در ايران مي خواهم . فقط همين. " و همان روز مي‌رود ايران.